Dag 4 van de Salomontrail wat een ongelooflijke lange en hoge trail

Vroeg wakker, weinig geslapen, door de klokken van de kerk tegenover het pension en omdat ik helaas heb liggen piekeren waar de tas zou zijn. Snel ontbijten en met de bus naar de start waar we al om 06.10 uur zijn. En nee er is nog niets gevonden. Er zijn nog weinig deelnemers, het druppelt snel vol. En om 07.00 uur wordt er gestart. Het zal een lange dag worden, want vandaag gaan we en erg hoog, we zullen meer dan 2800 meter moeten klimmen en langer dan een marathon, 44,5 km. Kortom... het venijn zit in de staart. Na 2 km beginnen we meteen met de eerste lange klim, zo´n 1600 meter klimmen. Het gaat over de gewone asfalt weg en na een tijdje komen we in het bos en ja hoor we gaan weer een skiheuvel op. O, wat vind ik die vreselijk, ze zijn stijl, en niet mooi en de omgeving is vaak ook niet mooi. Halverwege krijg ik een sms. Normaal laat ik dat gewoon zitten, echter ik hoop dat de tas is gevonden, dus kijk op mijn telefoon. Nee geen tas, maar een lief smsje van Hilly, die schrijft; blijf in het NU, en de tas komt wel als je aan de finish bent. Geniet nog van "jouw"bergen, nu het nog kan." Al is het lastig, ze heeft helemaal gelijk. En ik tracht de tas uit mijn gedachten te zetten. Boven gekomen neem ik even de tijd om alles bij te vullen, pak wat warme thee, want op dit punt is het niet alleen mistig, maar waait het ook erg, we zitten uiteindelijk op 2431m, Fisser joch, nu even naar beneden, dus dat is lekker. Ik kom in mijn ritme en heb het weer naar mijn zin. Bij de Kolner Hutte is een groot skigebied met veel mensen. Ik kom veel mensen tegen. Vraag aan 1 Nederlandse vrouw of ze even wil kijken of mijn rugzak goed dicht zit... ik twijfel ineens. Waarop een man antwoord: "ja 1 tas kwijt is al erg genoeg toch"  ik moet even lachen en loop weer door. Mensen leven erg met je mee in zo'n meerdaagse loop en dat is mooi. Vanaf nu heb ik ook 100 % vertrouwen dat ik de tas terug krijg bij de finish. Zie een beeld voor me en dat hou ik vast. Ga vervolgens nog een klein stukje naar beneden, waarna we weer gaan stijgen naar de 2de berg.

zonder woorden...

Ik loop vandaag alleen. Ik vind het heerlijk, net als de rest met diverse mensen te hebben gelopen, is het ook heerlijk om door deze hoogten alleen te genieten van de stilte om je heen, de vogels af en toe of het water, wat je hoort, de wind en ... de rust... kortom ik geniet weer helemaal. De klim is heftig. En ik voel de vermoeidheid in mijn lijf. Sta soms gewoon geparkeerd op die berg. Kijk omhoog, kijk naar achter. Het is prachtig, maar de top is nog lang niet in zicht. Op 2587m is de volgende checkpoint Arezzjoch, hier komen we mensen tegen die met de lift komen en zich afvragen waar wij mee bezig zijn. Het is soms wel frustrerend om hier mensen met dikke buiken zeer relax naar beneden te zien lopen, terwijl ik hier aan het zwoegen ben.

Drink nog wat cola en neem n stuk watermeloen kijk naar boven, zie de sneeuw en ga opweg... want ja we moeten nog hoger.. Er komen ook veel stukken met veel grote stenen en van rennen is voorlopig geen sprake van. Ik zie opgegeven moment 2600 m op de grond staan.

sneeuwlopend naar de top

Even dalen met Chris en Renate

Het lijkt de top, maar ja in gedachten moest ik toch hoger... ik loop door de sneeuw verder, glibber alle kanten op dit zijn niet de juiste schoenen voor sneeuw  maar goed ik zwoeg door. Sta soms stil. Om te kijken hoe prachtig het hier is, maar ook omdat ik af en toe gewoon stil sta en het gevoel heb dat ik niet verder kan. Vervolgens zie ik de fotograaf die ook heen en weer rent. Ongelooflijk de fotografen van deze trail zijn echt goede lopers, sommigen, die staan op prachtige plekken. Ik vraag hem of hij weet of ik al op de top ben... hij glimlacht en zeg nee, kijk daar in de verte en wijst waar ik hele kleine poppetjes zie lopen. Ik ga weer naar beneden om de laatste klim in te zetten. Ik zak door de sneeuw, de stenen en de blub, je ik heb het enorm zwaar, maar o, o, o, wat is het ook mooi. Kan ik er nog wel genoeg van genieten. Het lijf "kraakt". En ik voel me wat licht in het hoofd. En ploeter door. Het is fris, maar ik blijf gewoon in mijn shirt lopen. En ja hoor eindelijk de top op 2787 Ochschensharte.

Het hoogste punt 2787 m!!

Ik maak even een foto met me iphone en vraag hoeveel tijd ik nog heb voor hoeveel km. Ik weet het gewoon niet meer, kan niet denken. Dan wordt er gezegd, nog 15 km en nog 4 uur. Jemig, ik schrik en denk dat haal ik nooit. Terwijl de man op de top zegt joh je gaat alleen nog maar naar beneden, dat gaat makkelijk. Maar ik twijfel ineens en neem de benen. Ga als een gek naar beneden. Kom daar Chris, Marc  en Renate tegen. En loop samen met Chris verder. Ik geef aan dat we nog maar weinig tijd hebben, waarop Chris me aan kijkt en zegt dit gaat makkelijk lukken. We hebben zo nog een checkpoint en dan is het nog 8 km. We rennen door, maar mijn lijf heeft het moeilijk. En ja hoor daar is het checkpoint waar ze vrolijk gezind zijn zo als altijd. Nog even aanvullen van de bidons voor de Hydrate en Prolong. Wat cola, nootjes en watermeloen... en door we stappen flink door..en kletsen gezellig. Ik heb er nu ook wel vertrouwen in. Nog bijna 3  uur en 8 km. Als we vlak voor het dorp Samnaun zijn, komen we verschillende mensen tegen die verkeerde km aangeven, dat is niet prettig. Op zo'n 3 km zit de vader van Marc, ik vraag of hij een fiets heeft, maar nee hoor ik moet ook de laatste km lopen. Ik voel dat Chris sneller wil, maar ik kan niet meer, tja een jonge hond en hij gaat alleen verder. Ik neem mijn eigen tempo af en toe rennen af en toe wandelen. Het is heel raar, ik ben er bijna, maar zie of hoor  de finish nog niet. Vervolgens lopen we achter Samnaun langs. En ja eindelijk heb ik het gevoel dat de finish dichtbij is. In korte tijd gaat alles nog even door mij heen. Ik voel me moe, maar geweldig ik heb het gewoon geflikt. Ik heb 4 dagen door de bergen gerent, gelopen, geploetert, geklommen... genoten. Dat laatste vooral. En met deze gedachten loop ik met de finish in zicht, waar ik de Nederlanders zie staan en ik ben blij, heel blij. En met een brede glimlach kom ik over de finish. Geweldig. De langste dag 9.26.55 uur en na 31.29.37 uur ben ik binnen. En.... ja hoor de tas is er ook!! Ik ben een gelukkig mens. Helen komt ook heel verdwaasd binnen. Maar is ook heel erg blij dat ze er is. 

The Finish in Samnaun

Na een biertje, een douche halen we ons wel verdiende FINISH-Shirt op. En de volgende dag vertrekken we vroeg met de bus naar Garmisch...wat een mooie herinnering  zit er weer in mijn lijf.



Bij de finish met Renate de Wilde



Samen met de Winnaar  Reuter

En mijn eigen overwinning

  

Met Helen en het vel begeerde Finish-shirt

met dank aan Marc en Chris voor de foto's

Maar 1 berg op dag 3 van de Salomon4 trail

Ik stond fit op vandaag. Goed geslapen in een heerlijk hotel in Imst met een heerlijk ontbijt naast de Herbalife24 voeding. Vandaag zouden we naar Landeck lopen. En dat ging over 1 berg. Het hoogste punt was Glanderspitz, 2512 m.

soms was het echt flink stijgen.. in korte tijd

Van het hotel werden we met een bus opgehaald en onze tassen zouden opgehaald worden in het hotel. Ik had mijn tassen aan elkaar geknoopt. Dit was gisteren ook goed gegaan dus vandaag maar weer.
Vanaf de start ging het eerst 5 km naar beneden wat we heerlijk konden rennen, kon je er goed in komen. Maar ik was nog niet naar het toilet geweest.... en ja hoor even de bosjes in en vervolgens weer aansluiten. En na 5 km ging het meteen flink omhoog met af en toe wat tussen stukjes waar je kon rennen. Maar niet veel . Bij zo´n 8 km was de eerste post waar ik veel aanvulde, want er zouden maar 2 posten zijn vandaag, het was uiteindelijk een `korte`route, 31,8 km. Er liep regelmatig een duitser achter me die af en toe ook voor me liep. Echt blij was ik niet met hem. Soms heb je van die mensen bij je lopen die je irriteren en hij was zo´n persoon. Maar gelukkig kon ik heerlijk genieten van een prachtige omgeving. Helaas zagen we daar na een tijdje niets meer van omdat we in de wolken liepen... ook heel mooi en als je zo omhoog loop dan kom je soms in strijd met jezelf en met je lijf.


soms is het ongelooflijk in wat voor mooie omgeving ik hier mag rennen

Je wilt wel, maar je lichaam wil niet meer maar toch ga je door en wil je de rest zien. als je dan weer even vlak loopt gaat het weer goed en dan ga je weer stijgen en gaat mijn lichaam weer protesteren. Ik voel niets appart, het wil gewoon even niet meer. Er gaat dan vanalles door mijn hoofd heen. Maar ik weet ook , terug is geen optie en opgeven.. .is ook geen optie dus loop ik gewoon door en gebruik mijn stokken. En het rare is op gegeven moment is dat gevoel weg en loop ik weer te genieten van de omgeving en kan weer van me afkijken en we zijn bijna op Glanderspitz, hebben eerst een heerlijke trail die we aflopen al rennend dit gaat echt geweldig... we gaan de hoek om, zien de volgende post liggen, maar dat is zeker nog 5 km verder op en ik zie de hele trail lopen, prachtig wat een uitzicht.

Jammer dat die duitser nog steeds achter me loopt en in `mijn nek` loopt te hijgen. Ik besluit om even te gaan wandelen, zodat hij me voorbij kan gaan. We komen bij de post, pak wat heerlijke watermeloen, nootjes en cola. Vul mijn bidons bij en vertrek weer samen met Chris. Vanaf hier gaan we alleen maar naar beneden en dat 8 km. Het gaat lekker. Ik voel me weer helemaal in mijn element. Haal velen in,ook de duitser, maar nu kan hij niet aanklampen.

Ga links, rechts en gewoon recht door. Soms lijken mijn voeten achter te blijven bij me lijf... even inhouden, goed kijken wat het is weer erg technisch. Ben zijknat want het is erg warm. En als ik het bos uit kom en Landeck inloop en mensen me aanmoedigen en de beelden net ansichtkaarten zijn, schiet ik vol. Het lijkt wel of het de laatste dag is. Ik voel me zo sterk. Raar heb vandaag zoveel verschillende gevoelens gehad. En voel me nu weer zo ontzettend sterk... zie de tijd en denk dat moet onder de 6 uur kunnen en ja hoor ik finish 5.59.52 uur!

Wat weer een fantastische dag...totdat ik het hotel aankom, waar er nog maar 1 tas staat. En juist de tas met al mijn hebben en houden is weg... gewoon er niet. Geen sleutels, geen geld, geen opladers, geen gewone kleren, geen slippers,... maar eens contact opnemen met de organisatie. Nee er is geen tas over. Shi.......
Helen en ik gaan maar gewoon eten en ik kan me niet voorstellen dat ie echt weg is. En de organisatie is goed dus die komt terug. Heb overleg met Ute, de race director en de jongens van de bagage die niet echt blij zijn. Maar morgen zal hij terug zijn. Maar toch knaagt er iets. Dat is balen.
Hopen dat ik goed kan slapen vannacht...


de kerkklok die ons elk 1/2 uur wakker hield...

Salomon 4trails day 2

dag 2 Salomon4 trails.... waar is de top

Niet 10 uur, niet 8 uur, maar de start van dag 2 was om 7.00 uur. Afgelopen nacht kon ik de slaap niet pakken.weinig slaap dus en vroeg op want om 05.30 uur moesten de tassen klaar staan! Goed en uitgebreid ontbijt wat me beviel en daarna 1 km in de taxi om 6.30 uur bij de start te staan. De tassen werden weer gecontroleerd of we handschoenen extra warme kleding bij ons hadden, ondanks dat de weersvoorspellingen 30graden waren. In de bergen weet je maar nooit!!! En dat is helemaal waar.
Iedereen die ik kende was er gelukkig bij. En om precies 7.00 uur ging "run to hell" op de speakers en gingen wij van start.  Eerst nog rustig over de weg en vervolgens gingen we het bos in waar na 3 km we al begonnen  met klimmen, vervolgens weer n stuk dalen. Het lijf voelde goed. Had vandaag de speed cross van salomon aan, wat veel grip gaf bij t afdalen. Vervolgens hadden we de eerste klim, ja hoor we zaten bij en ski piste dus die gingen we op. Dit vind ik echt niets. Stijgen vind ik lastig, maar een skipiste is zo stijl ...Grrrr vervolgens doken weer tussen de bomen wat op en neer maar de hoogte meters waren snel gemaakt. En boven kwamen we bij de alpen weide met " Peter " die de koeien net ging voeren. Ik stond dicht bij een koe die op t moment Chris n foto maakte hij me aan keek! Vervolgens hoger klimmen en al was de lucht mooi en de bergen prachtig, het werd fris. Velen deden n jasje aan. Ik had er geen zin in en dacht, och we gaan zo naar beneden. En dat was ook zo. Na 9 km stond de eerste post. Het was belangrijk om alles goed bij te vullen. Lekker wat koek, watermeloen, sinaasappel en mijn bidons met hydrate en prolong. Grappig was dat tijdens de klim een Duitse jongen vroeg of ik ook prolong in de bidons had, goed spul hè!!! Dit was deze week de vierde Duitser die zeer tevreden was over de producten!
Nu zouden we n daling krijgen van 7 km. Ik ging ervan door en Gerwin  ging gezellig mee! Maar ja ik voelde me goed ging direct aan t inhalen en voelde dat t erg technisch was! Dan gaan je voeten soms sneller dan de rest van je lijf en moet ik heel geconcentreerd rennen. Gerwin was snel weg, maar Chris haakte aan. Net als gisteren haalde we hier veel mensen in. En op gegeven moment op n vlak stuk zei Chris , we lopen wel 11 km per uur. De zon scheen en we voelde ons goed, en in no time waren we 7 km afgedaald. Prachtige afdaling tussen 2 bergen in. In het dorpje stond n waterbak met heerlijk koud stromend water. Het liefst ging ik er in zitten, want t was ondertussen goed warm geworden, maar het hoofd koel houden was al heerlijk. En op naar de tweede checkpoint en eten en drinken.  Gezien we daarna een lange klim kregen was t belangrijk om het water goed bij te vullen zeker met deze temperatuur. Meteen van het begin was ´t  stijl, maar het was een prachtige klim ook deze was weer erg technisch. Vele mensen passeerden dit ging heel relax. En op gegeven moment merkte je ook dat sommige t moeilijk kregen. Maar ja dat heeft dan iedereen en een blik naar elkaar en n glimlach zegt dan al voldoende. Al verbaasd me soms hoe mensen verbeten klimmen.

samen met Chris op 1 van de vele toppen

Bij 1600 dacht Chris er bijna te zijn, ik hielp hem uit de droom, we zouden immers naar 2200 m moeten! Eindelijk gingen we via n singeltrack naar beneden. En hoorde we opeens luid gejuich "welcome in paradise" zei n Duitse loper, en ja hoor stromend koud water... Heerlijk kan zo iets simpels dan zijn en wat kun je er een lol om hebben. Vervolgens weer naar beneden en omhoog en een behoorlijke daling.. Maar we zouden toch... Ik snapte er niets meer van. Wel stopte ik even om Compeet op mijn voet te doen, omdat ik een blaar voelde aankomen. Na de afdaling kwam er weer een serieuze klim. Een klim waar geen eind aan leek te komen. We zaten op ruim 1800 meter. Toch handig die Suunto-ambit. Geeft je veel informatie. Even nog een stop onder een boom om een gelletje en reep te eten en weer verder te lopen. Het was prachtig, mooie struiken met rode bloemetjes, prachtige paarsen en gele bloemetjes die ik nergens ooit gezien heb. Soms weet je niet waar je moet kijken het is allemaal zo mooi. En knijp ik in mijn arm, loop ik hier echt?! Wat ben ik toch een bevoorrecht mens dat ik hier mag en kan lopen.
We gingen door. En ja toen dachten we toch echt op de top te zijn, 2100 meter. Even een foto moment. En bij het rondkijken kregen we een knak momentje,.... in de verte bij het kruis liepen mensen... nog hoger!!! Er kwam echt geen eind aan. 

in de verte is het kruis op de top te zien waar we naar toe moesten...

Ondertussen vergaten we de stokken mee te nemen en dus weer terug. Op naar de laatste klim. En wat voor een. Toen we na de mooi kam bij de top kwamen, was er geen pad, keek ik links naar beneden, zag ik heeeeeel diep, keek ik rechts, zag ik heeeeeeeeeeeel diep en keek ik vooruit zag ik alleen maar bordjes "Dangerous"staan... poeh ik ben niet snel bang, maar o, o, o hoe kwam ik hier naar beneden. Na de eerste stappen ging het gelukkig weer goed. En na enkele meters had ook ik weer de smaak te pakken van het dalen. Stokken aan de kant en gaan. Heerlijk afdalen was dit weer. 8 km technisch rennend naar beneden. Toen we op een breder pad kwamen was ik het "zat" ik wilde er gewoon zijn. Ben gaan wandelen. En samen met Chris ben ik naar de finish gelopen. Ik dacht dat deze route ingekort was, maar niets van dat alles het was gewoon 39,5 km. En ook vandaag was er aan het eind de verassing dat we nog 60 m mochten klimmen. En na 8.23 uur was ik ook gearriveerd in Imst. Het was warm ik was moe, maar voelde me goed. En binnen 10 minuten lag ik in een heerlijke bak met ijskoud water. Het was een lange, maar prachtige dag met goed gezelschap van Chris. Hopelijk lekker slapen vannacht en op naar dag 3. Dat is uiteindelijk maar 1 berg :)
Prolong en hydrate hebben hun werk ook weer gedaan vandaag en vanavond heb ik dus 2x de hersteldrank Rebuild  Endurance genomen. Naast  het lekkere eten!
-foto's volgen ....-

4 dagen trailen door 3 landen de start met de Nederlanders

Dinsdagavond was de pastaparty met de briefing. Het deed me weer denken aan 5 jaar geleden bij de transalpine- run. Het was erg druk het grote verschil was dat er nu veel Nederlanders zijn en toen waren we met z´n vieren.  Als het goed is zijn er 27 Nederlanders aanwezig. In totaal zijn er 350 deelnemers uit 19 verschillende landen,die deelnemen aan de 2de editie van de Salomon 4 trailrun.
Ik heb mijn tent verruild voor n pension omdat het hier steeds tegen de avond of in de ochtend regent en daar heb ik geen zin in morgenvroeg een natte tent inpakken.
We zijn vanavond goed bang gemaakt voor wat er allemaal mis kan gaan en hoe slecht het weer kan zijn. We gaan het zien! Ik ben geloof ik op alles voor bereid. Ik ga gewoon lekker lopen en laat het weer over me heen komen. Hopelijk zien we morgen de Zugspitze mooi liggen als we er langs lopen.
Alles is goed georganiseerd en de mensen zijn aardig. Wat kan er mis gaan...

      

prolong voor onderweg

Woensdag om 6.30 uur loopt de wekker af. Nee we starten niet vroeg, maar de tassen moeten om 7.30 uur bij de bus staan! Het is prachtig weer en het is gezellig, wat spanning, maar vooral veel enthousiaste mensen die graag de bergen in willen. Ik ben niet zenuwachtig, maar ben 2x naar de auto gelopen of ik niet wat vergeten was en uiteindelijk nog 1x naar het pension gereden of ik de oplader vd telefoon niet in het contact heb laten zitten. Maar dat is allemaal niet het geval ik heb gewoon alles bij me. De tassen staan in de vrachtwagen en mijn rugzak zit vol met de benodigde spullen zoals, 1,5 vocht, hydrate en prolong. warmte deken, plattegrond met parcours, zonnebrand, warme kleren, handschoenen, regenjas, zakjes met prolong en hydrate, repen, gel, paracetamol (verplicht) geld, verband, tape en de stokken heb ik in mijn hand... kortom een volle zak maar niet te zwaar. De stokken heb ik in de hand, want na enkele km gaan we al klimmen.

6 nederlanders en 1 south afrikaanse bij de start

give me the time...

Ik start achteraan en om 10.09 start de muziek van highway to hell (dit doen ze ook al 6 jaar) en om  10.10 uur klinkt het startschot en we zijn weg. We zijn 10 minuten later van start gegaan, omdat we dan na de trein pas bij het spoor aan zouden komen. Maar ja er werd hard gelopen en dus stonden de eerste te wachten voor het spoor. Na enkele km asfalt gingen we het bos in. Een aardige klim. Ik wist weer dat ik te weinig de Wageningse berg beklommen had. Maar ik wist, wat je klimt, ga je ook weer naar beneden. Dus toen we boven waren kon ik vervolgens heerlijk naar beneden. Maar ook duidelijk was dat het een technisch parcours zou zijn. Bij .. km was er een post. Water, prolong bij vullen, wat water drinken en door. De post was prima, maar het was mij te druk dus gauw door en ja, weer een klim. Het was nu nog pittiger. Ik wist weer, gewoon stap voor stap en in een regelmatig tempo dan was er niets aan de hand.


Deze klim ging slingerend omhoog. Boven kwamen we bij een skilift, maar ja ook hier weer lekker dalen. Tot 18 km waar de bidons weer werden gevuld. Het leek wel of ik leeg liep. Het was warm waar ik geen last van had, maar waardoor ik leeg liep. Hier stonden veel nederlanders. We gingen met de groep naar boven opweg naar de Oostenrijkse grens. Marc had het moeilijk, maar we hielpen zo goed als het kon. Af en toe stoppen. Maar opeens kon hij niet meer. Lag met kramp op het parcours.Op dat moment kwam Robin, een Australische vrouw, die nederlands sprak, want haar vriend kwam uit Eindhoven. Zij was fysiotherapeut en probeerde de kramp uit de benen te krijgen. Tevens gaf ze hem eiwitten en vetten ipv koolhydraten, want waarschijnlijk had hij te veel suikers binnen gekregen. Het ging langzaam, maar steeds beter. Er waren er nog 2 met maag en kramp problemen. Dus het was even wandelen. Chris was zeer sociaal, hij droeg de rugzak van Marc en liep met hem mee. toen we nog zo'n 10 km te gaan hadden vroeg ik mezelf af wat ik kon doen, en dat was niets. Iedereen liep, niemand had echt hulp nodig en er waren genoeg hulpbronnen aanwezig, dus gaf ik aan dat ik door liep ondertussen was Helen ook aangekomen, dus ging ik samen met Helen op pad.

Op 8 km voor de finish was nog een post met warme soep dat heb ik nog even genomen en toen was het de laatste klim naar de skiheuvel. Deze was niet erg, maar wel saai. En boven aangekomen, kon ik heerlijk naar beneden rennen. Ondanks dat dit een skiheuvel was ging dit goed. Al slingerend rende ik naar beneden. Haalde weer veel mensen in. En kwam aan vlak voor Erwald. Nog 1 km te gaan en daar stonden Marc zijn vader en schoonvader, even een praatje en de laatste km doorgelopen. O een verassing, net voor de finish nog een klimmetje en zo eindigde ik na. 7.40,19 uur  aan bij de finish in het dorp, waar het ondertussen was gaan regenen. De tijd was niet interressant, want dat had natuurlijk veel sneller gekund. Gelukkig kwam Marc met de andere Nederlanders rond 8.00 uur ook aan. Dag 1 was voor mij een mooie inkomer met mooi weer, mooie momenten en minder mooie momenten maar vooral een mooi gevoel onder de Nederlanders. Ik heb genoten van een prachtige tocht van Garmisch naar Erwald in Oostenrijk. Met veel hoogte punten. En heel fijn is dat mijn lijf zich goed en sterk voelt.
goed eten en een goed hotel en op naar dag twee naar Imst.

heerlijk fris koud water

foto's met dank aan Chris, trailrunning.nl

Dag twee van de 4 trails

De eerste dag van de salomon4 trails is inkomen wat betreft de hoogte, we komen niet boven de 1700 m uit, maar dag 2 gaan we daar ruimschoots overheen. De hoogste top, Grunsteinscharte, ligt op 2272m. en de tweede piek ligt op 2203 m, Haiminger.
Als we deze 2 toppen overzijn hebben we 45,3 km afgelegd en 2723 hoogte meters gemaakt. En zelfs meer gedaald, 2940m. Er zit 1 daling in van 1300 meter over 9 km... poeh das best fiks.

De hoogte en het dal in Imst

De weg leid van Ehrwald naar Imst.  We zitten deze dag dus in Oostenrijk.
Het zal een pittige dag worden. De beschrijving geeft aan dat dit een dag is voor ervaren berglopers. Ik ga er maar vanuit dat de uitzichten op de bergen mooi zijn en dat we de tijd hebben. De starttijd is 07.00 uur en de eindtijd voor de finisch van deze ruim 45 km is om uiterlijk 18.00 uur. Ik denk dat dit genoeg zegt.
De vooruitzichten zijn mooi. Ik heb er zin in en zondag vertrek ik naar Garmisch patenkirchen. Dan heb ik een paar dagen om te acclimatiseren, wat rond te kijken, en te relaxen.
Het zal een mooie week worden.

ook dit is mogelijk, maar zullen wij niet hoeven te doen iets te hoog :-)